Licht vermoeid stap ik mijn huis binnen. Ik wil de voordeur dicht doen, maar iets houdt me tegen. Ik weet namelijk dat wanneer ik de deur dichtdoe, ik een bijzondere week afsluit. Een week waarvan het toch altijd een beetje pijn doet om hem af te sluiten. Een week die je eigenlijk nog niet wil loslaten. Na enkele seconden besluit ik de deur toch maar dicht te doen. Hij klapt dicht en ineens is het stil. Geen gelach en gepraat meer om me heen. Hoe stil het in huis is, zo druk is het in mijn hoofd. Ik denk aan de mooie week en vooral aan de mensen die deze week zo bijzonder hebben gemaakt. Geraakt door hen die alles hebben gegeven, die de week tot een succes hebben gebracht.
Onze vakantiegangers
Maandagochtend 6 uur. Over een paar uurtjes komen de deelnemers. Voordat de vakantieweek van start gaat, maak ik me nog even klaar voor een duurloopje ter voorbereiding op een hardloopevenement. Het moet nu gebeuren, want de rest van de week wil ik al mijn energie kunnen steken in iets wat veel mooier is dan een hardloopwedstrijd. Iets waar geen enkele finishlijn en geen enkele medaille aan kan tippen. Dat zijn onze vakantiegasten die na een jaartje wachten weer op vakantie kunnen. Zij zijn de drijvende kracht van de week. De belangrijkste groep om de week tot een succes te brengen. Zij toveren een lach op ons gezicht en leren ons ieder jaar weer een aantal belangrijke lessen. Geniet van iedere dag, geniet van de kleine dingen en vergeet niet dat je veel meer kan dan je misschien denkt te kunnen.
Sponsoren
De mensen die ook in mijn hoofd ronddwalen zijn onze sponsoren. Zij hebben een onmisbare rol voor de vakantieweek. Wanneer mensen iets sponsoren, geven ze niet alleen een directe bijdrage, maar geven ze ons ook een stukje vertrouwen. Iets waar we iedere dag weer ontzettend dankbaar voor zijn. Zonder dit vertrouwen zouden we het namelijk niet voor elkaar krijgen. Niet alleen wijzelf, maar ook onze vakantiegasten staan hier tijdens de week vaak bij stil. ‘Wat lief hè, dat mensen dit gewoon aan ons geven en ons helpen’ wordt er gisteravond onder genot van een heerlijk drankje tegen me gezegd. Het enige wat ik op dat moment voel is trots.
Vrijwilligers
Op zaterdagmiddag sluiten we als vrijwilligers altijd samen de week af. Met een glimlach en een traan kijken we terug op een fantastische week. Dan komt het besef: ook dit jaar is het weer gelukt, stonden alle neuzen weer dezelfde richting op en hebben we ons voor de volle 100% ingezet. Bijzonder als je het mij vraagt. Hoe kan een groep mensen die allemaal zo ontzettend verschillend zijn van elkaar, toch zo vertrouwd voelen? Hier beweegt jong en oud volledig door elkaar. Hier is iedereen welkom. Hier hebben we één taak. Het is daar waar we voor staan, waar we met zijn allen voor gaan. Deze week moet de perfecte vakantie van het jaar worden voor onze gasten. Dat is wat ons bindt, wat ons zo krachtig maakt. En het enige wat we kunnen zeggen is dat het ook dit jaar weer een fantastische vakantieweek was.